Basit yaşamak istedim yine bugün. Bu akşam.
Keşke neler hissettiğimi betimlere, ironileri, süslü cümlelere sarmadan anlatabilseydim. Mesela, çok yorgunum çünkü, diye başladığım cümleleri bir kalemde bitirebilseydim. Basit veya sığ ama keşke içimde köpüren denizlere yedirmeseydim kağıt gemilerimi. Bak yine yaptım işte.
O kadar yordular ki bugün, başkalarının da kötü anları olduğunu duymak istedim. Hani topluluktan biri çıkar bir derdini anlatır da kimin durumu daha kötü yarışması doğar ya anlamsız bir hiçlikten. Başkalarının kötülüğünü istediğimden değil de yalnız olmadığımı bilmek için öyle olsun istedim.
Düşünmemek için günlerce uyuduğum günlerden düşünmekten uyuyamadığım günlere ben nasıl geldim?
Çok yorgunum ve keşke adım gibi bildiğim o nedenleri düpedüz söyleyebilsem, zeplinlerden broşür olarak dağıtmak yerine.
Keşke geçse.
