İnsanın kendine yaptığı kadarını yapmıyor doğal tahribatlar. Kanım çekiliyor. Üzmüyor gibi davranmak tüm bu araya koyduğum mesafelere, sudan bir yalan şimdi.
Nasıl anlatılır içinden çıkamadığımız çukurlar? Üzerine basmadan yürümeye çalıştığım çizgiler gibi hayat. Tutarsız kaçışlarım, tutarsız insanların yüzüne bakışlarım. Altı üstü bir dönem, dediler. Bir dönemeçti oysaki, alamayıp virajı uçurumlara yuvarlandığım.
Dün çok harcadım ruhumu. Gerekli yerlerde üzüldüm bu defa. Kendime çaresizim hani. Yaşarım bu çaresizliklerimle gittiği yere kadar. İnsan, sevdiklerinin çaresizlikleriyle yaşlanıyor bir tek ve sahici. Kaç dilek hakkımız var bu hayatta, üstelik de hemen önce boğulmadan bir kaşık sularda?
Affetsin beni ruhum, oluşum, çocukluğum. Alamayacağım yollara kalbimi koymuşum.
